Zusjes uit een potje

Relaties

10/01/2019

Een jaar geleden keek Esther (17), samen met haar mama naar een tv-programma over baby’s. Plotsklaps zette mama de televisie uit. “Ik moet je iets vertellen,” sprak ze zacht. “Je papa is niet je biologische vader. En ook niet die van je zus.” Esther was in shock en trachtte te begrijpen waarom haar mama het uitgerekend op dat moment vertelde. “Het geheim woog haar te zwaar, dat begrijp ik nu wel.” De moeder van Esther vroeg nog een poos te zwijgen tegen zus Hannah. “Dat was niet gemakkelijk, maar ik snapte wel dat mama het in familieverband wilde bespreken.”

 

We lijken helemààl niet op papa. Het kan simpelweg niet. Het was slechts een waanbeeld in ons hoofd.
Hannah

19 jaar zwijgen
“Enkele weken later riepen mama en papa ons samen in de keuken,” zegt Hannah. “Ik begreep eerst verkeerdelijk dat we geadopteerd waren.” Hannah werd boos uit frustratie omdat haar ouders schijnbaar rond de pot draaiden. “Maar mama en papa huilden allebei. Het was onwezenlijk.” Waarom overkwam ons dit? Waarom vertelden ze het nu pas?” Hannah kon in eerste instantie niet aannemen dat papa niet haar biologische vader was. “We lijken toch fysiek op hem? Maar het kàn dus gewoonweg niet. Het was slechts een waanbeeld in ons hoofd.” Papa stortte ook in. Hij huilde. Er was veel moed voor nodig geweest om dit met ons te delen. “Mijn frustratie en boosheid ebde weg,” zegt Hannah. “Ik troostte papa.”

Kop en hart overhoop
Ik ben niet wie ik ben, dat ik dacht te zijn,” zucht Esther. “Tjah, wie zijn wij eigenlijk?” mijmert Hannah. “Er is een gat geslagen, er is zoveel vaagheid.” Esther worstelt soms met boosheid. “Je toetst jezelf toch af aan je voorouders? Welk talent erfde ik van wie? Van wie heb ik die neus? Waarom ben ik zo koppig?” Ik heb altijd aan mamagevraagd: Waarom lijk ik niet op jou? Ze stuurde me met een kluitje in het riet. Je lijkt op je oma. Ik kan dit alles nu nog geen plaats geven, hopelijk later wel.”

Als we mensen in vertrouwen nemen, vallen ze eerst steil achterover. Daarna zijn ze heel lief. Zij hebben net als wij tijd nodig om dit te kaderen. We hebben gelukkig hele goeie vrienden en behoeven geen professionele hulp. Zij halen ons wel uit de put.
Esther

Rust en vrede
“We spraken af wie van onze vrienden het mocht weten,” zegt Hannah. “We delen gewoon aan elkaar mee: ik zou het graag aan hém of aan haar vertellen. Het is fijn te weten dat er mensen zijn die ‘het’ weten, dat biedt een vorm van rust. Als vrienden weten waarom je soms emotioneel wordt, dan troost je dat.” Esther glimlacht. “Als we mensen in vertrouwen nemen, vallen ze eerst steil achterover. Daarna zijn ze heel lief. Zij hebben net als wij tijd nodig om dit te kaderen We hebben gelukkig hele goeie vrienden en behoeven geen professionele hulp. Zij halen ons wel uit de put.”

Onderzoek 
“We zijn naar de fertiliteitsarts van mama en papa geweest,” zegt Hannah. “Die man zei: ik zal nakijken of jullie ‘volledige’ zussen zijn. Twee weken later kregen we het bewijs dat we wel degelijk zussen met dezelfde donorvader en moeder zijn.” Gelukkig maar, vindt Esther. “Anders hadden we ons nog meer alleen gevoeld.”

Meer info over donorkinderen

Meer over jouw rechten als donorkind lees je in 't ZITEMZO, jouw rechten - jouw leven