Ingezonden verhaal: Paniekaanvallen

Hallo OverKop! Ik ben een spontane meid van 21 jaar, mijn eigen naam laat ik graag anoniem. Wel wil ik graag mijn verhaal vertellen, in de hoop dat er anderen zijn die zich hierin herkennen en eventuele tips kunnen geven. Ik heb niet echt een makkelijke jeugd gehad, uiteraard was niet alles slecht maar er zijn gebeurtenissen geweest die ik niet goed verwerken kan.

Ik leerde mijn problemen pas echt kennen toen ik mijn eerste vriendje had. Ik wist niet om te gaan met vertrouwen, waardoor ik onwijs jaloers werd, beschamend zelfs. Dit ging van kwaad naar erger.  Ik ben daarvoor voor het eerst bij een psycholoog geweest, in eerste instantie dus echt om hem te leren vertrouwen. 

Na een intake gesprek kwamen we uit op de diagnose CPTSS. Dit was voor mij een hele confronterende uitkomst, ik had nooit verwacht dat er gebeurtenissen uit het verleden nog zo’n inpakt op mij kon hebben. Ik ben begonnen met een emotieregulatie cursus, daarna heb ik EMDR gehad. Dit hielp heel goed voor mij, dat ik zelfs op den duur de behandeling afgerond heb en niet meer bij een psycholoog kwam.

 

Tot 3 jaar later mijn relatie stukliep is eigenlijk alles goed gegaan, ik wist mijn leven weer op te pakken, was aan het werk, volgde een opleiding en als ik het lastig had, wist ik dit altijd wel te bespreken met een naaste. Nadat mijn relatie stuk liep, en ik wederom bij mijn ouders woonde namen de symptomen van CPTSS weer toe, maar nu op een hele andere manier. Ik had constant buikpijn, paniekaanvallen, angst om op stap te gaan met vrienden en hierdoor vermeed ik alle leuke dingen. Ik besefte me dat het onzin was, want wat is er nu eigenlijk eng aan een feestje? Maar toch.. op de één of andere manier kon ik dit niet. 

Ik kreeg van de psycholoog te horen, dat ik niet meer bij mijn ouders moest wonen, maar dat is nog knap lastig als meisje van 21 jaar die vers van de opleiding komt. Erna zouden ze mij pas een behandeling kunnen aanbieden.

Tot op de dag van vandaag, ben ik aan het strijden. Ik dwing mezelf om de dingen te doen die ik eng vind, al gaan er meerdere paniekaanvallen aan vooraf. Ik spreek mezelf iedere dag moed in, en voor nu gaat dat redelijk. De ene dag beter als de ander. Ik werk nu fulltime, en ik ben aan het zoeken naar een plek om op mijzelf te gaan. 

Een relatie zal er voorlopig nog niet in zitten, ik wil eerst aan mijzelf werken, ik wil een ander kunnen vertrouwen, en daar ben ik nu nog lang niet. 
Mijn vraag naar jullie is eigenlijk, is dit herkenbaar? Wat deden jullie/ wat lijkt jullie wijsheid om te doen als je nog geen plek hebt, maar wel door wilt met alles wat je doet. 
Daarnaast de vraag, herkennen jullie de moeite met het vertrouwen van een ander/dierbare? 
Ik hoop dat ik ooit voldoende zelfvertrouwen krijg, en mijn angst gevoelens onder controle heb. hopelijk herkend iemand zich in mijn verhaal.
Ik hoor dan ook graag tips!