Ingezonden verhaal: Noa, 16 en depressief

Depressie en angst

12/01/2018

Veel mensen hebben een heel fout beeld over mensen met een depressie. Ik krijg heel vaak te horen van vriendinnen: “Hé, ik heb dat ook wel soms hoor, ik heb ook wel eens een moment dat ik me even niet goed voel.” Bij een depressie gaat het er niet over dat je even een dipje hebt, zoals het door veel omstanders wel wordt omschreven, maar dat je je een hele lange periode niet goed voelt. Soms is daar een duidelijke aanleiding voor, soms ook helemaal niet. Een dag even een dipje hebben kan je dus geen depressie noemen. Oké dat is niet leuk, helemaal niet zelfs. Dat weet ik! Maar je kan je in sommige gevallen zelfs dezelfde of de volgende dag nog beter voelen. In andere gevallen duurt dat een week, een maand, of zelfs twee. Maar dan is het ook zo goed als over. Oké je zal er misschien nog wel aan denken, maar je gaat er je niet volledige dagen door blijven slecht voelen. Bij een depressie is dat vaak wel het geval. Je hebt natuurlijk wel verschillende gradaties. Depressies gaan van een relatief lichte vorm (nee eigenlijk klopt dat niet helemaal, want een depressie is nooit “licht”, er zit veel meer achter die naam) tot heel ernstige gevallen. In al die gevallen kunnen de symptomen heel verschillend, maar ook heel gelijkend zijn. Een depressie wordt in het woordenboek omschreven als een “aanhoudend gevoel van neerslachtigheid”. Dat is ook zo, maar een depressie is zoveel meer dan dat.

Voor mijn depressie was er geen directe reden, wel een heel aantal dingen uit het verleden die er samen voor hebben gezorgd dat het stilletjesaan slechter en slechter ging, en dat het op een gegeven moment zo slecht ging dat ik werd opgenomen op een crisisafdeling in de kinder- en jeugdpsychiatrie. Na die eerste opname kwam er nog een, en eigenlijk heb ik met beide crisisopnames geen goede ervaringen. Daarna heb ik het dan ook heel lang zelf allemaal willen doen, en dat lukte wel met de hulp van een psycholoog, medicatie en paardentherapie. Ik bleef alleen op een aantal vlakken vastlopen en ben dan deze vakantie opgenomen op een dagbehandeling. In eerste instantie had ik daar veel schrik voor, mede door mijn (slechte) ervaringen met de kinder- en jeugdpsychiatrie, maar ik ben nog steeds heel blij met de keuze die ik heb gemaakt.

De mensen daar hebben me echt al geweldig geholpen, en ik geloof weer in de toekomst na hele lange tijd. Ik leer mezelf daar elke dag beter kennen, en ja, dat is enorm confronterend, maar vooral heel helpend! Ik heb nog regelmatig hele moeilijke momenten, maar ik kan weer zien dat er ook positieve dingen zijn. Er worden heel wat dingen tegen mij verteld die vorige mensen al tegen mij hebben gezegd, maar ik ben nu pas echt in staat om daar naar te luisteren. Een herstel vraagt tijd, en niet bij iedereen gaat dat even snel of even traag. Je moet alleen blijven vechten, er in blijven geloven en moeite blijven doen, ik weet het, dat is soms ontzettend moeilijk! Maar je zult zien dat je op een gegeven moment stappen begint te zetten in de goede richting, en soms zet je er misschien een paar achteruit, maar laat dat je niet ontmoedigen! 

Laat je ook niet ontmoedigen door onbegripvolle, of slechte reacties van anderen. Er rust nog steeds zo een enorme taboe op psychische problemen, iets waar wij allemaal samen iets kunnen proberen aan te veranderen! Het is moeilijk voor omstaanders om te begrijpen wat er in je omgaat, vooral ook omdat de meeste mensen er niet over durven praten, maar voor mij was en is praten een van de belangrijkste dingen van mijn herstel. En neen, ik ben ook niet altijd open over mijn depressie, maar ik probeer wel eerlijk te zijn tegen de mensen die ik vertrouw, al is ook dat niet altijd even simpel. Maar echt waar, je staat niet alleen! 

Ik ben er nog niet, maar ik ben op de goede weg.

Ik hoop voor iedereen die het moeilijk heeft en die dit leest, dat zij dat op een gegeven moment ook kunnen en durven zeggen! Heel veel goede moed, en een dikke knuffel, Noa*

*Noa is niet de echte naam van de inzender