Ingezonden verhaal: 17 jaar oud en een burn-out

Depressie en angst

24/10/2018
Ik wou de perfecte dochter zijn, de perfecte vriendin en de perfecte studente.
Mieke

Mieke getuigt live op de Rode Neuzen Dag Tour door Vlaanderen: "Ik heb jarenlang gezegd dat het goed met gaat, ook al ging het verdomd slecht me. Jarenlang hield ik een masker op terwijl ik binnenin kapot ging. En jarenlang ben ik over mijn grenzen gegaan, terwijl ik het zelf niet besefte." 

Op misschien wel de meest gestelde vraag: “Hoe gaat het?” gaf ik steeds het meest gegeven antwoord: “Goed”. Het antwoord dat we allemaal verwachten. Want wat als ik zou zeggen “Het gaat heel slecht me”? Gaan ze me dan raar bekijken? Zullen ze schrikken omdat het een onverwacht antwoord is? Eigenlijk heb ik jarenlang gezegd dat het goed met me ging, ook al ging het verdomd slecht me.

Ik wou de perfecte dochter zijn, de perfecte vriendin en de perfecte studente. Vooral dat laatste heeft er voor gezorgd dat ik tegen de muur ben gebotst. Alles werd te veel, maar toch wou ik steeds blijven gaan. Voor die 9 op 10, voor die 10 op 10, om anderen niet teleur te stellen én voor mezelf. Mijn lat lag steeds heel hoog. Tot ik plots niet meer vooruit kon.

Ken je dat gevoel dat je je niet goed in je vel voelt en dat alles even te veel? Dat je maar blijft duwen op die snooze-knop terwijl je echt wel dringend moet opstaan, want anders geraak je niet meer tijdig op school? Dat gevoel dat je helemaal geen zin hebt in vandaag en dat de dag doorkomen als een opdracht lijkt? 

Iedereen maakt misschien wel eens zo’n dagen mee, maar als je élke dag zo beleeft, elke dag dat gevoel ervaart, maandenlang, dan ga je eraan kapot. Donkere gedachten kregen macht over mij en brachten me in een put. Elke dag was een gevecht. 

Daar zat ik dan in de klas, het laatste trimester van het vijfde middelbaar was ingegaan. Mijn lichaam was aanwezig, maar mijn concentratie was nergens te vinden. Een artikel lezen lukte niet meer, schrijven ook niet. In het midden van een zin viel mijn balpen uit mijn hand en ik had zelfs de kracht en energie niet meer om ze terug op te rapen.

Wekenlang lag ik thuis in bed en kon ik die doodnormale dingen niet meer doen. Opstaan, een douche nemen en mij aankleden was precies een marathon. Ik kon niet meer lezen, schrijven, naar TV kijken, naar de jeugdbeweging gaan, turnen, dansen, dingen doen die ik graag deed. Alles was te veel en ik voelde hoe mijn vlammetje uitgedoofd raakte. Mijn masker kon mijn depressie niet meer verbergen en was niet sterk genoeg voor de burn-out die ik op mijn 17 jaar kreeg.

In mijn zesde middelbaar volgde een opname van 8 weken in de kinderpsychiatrie. Even tot rust komen, even weg van de realiteit en proberen de confrontatie aan te gaan met mijn gedachten en gevoelens aan de hand van therapieën. Het was een veilige haven, waar ik even mijn anker kon uitgooien en dat deed me goed. Toch wou ik blijven gaan en was ik van plan om terug naar school te gaan en mijn kerstexamens in te halen. Mijn leerkrachten kwamen op bezoek, wat fijn was, maar ik kreeg ook te horen dat ik mijn diploma Humane Wetenschappen in dat schooljaar niet meer kon behalen. Dat was een hel voor mij, want jarenlang had ik alles gegeven voor school en plots kon ik het niet afmaken zoals ik het wou. Het besef dat gedurende mijn leven “school” misschien wel een té groot deel had ingepalmd. 

Iedereen volgde zijn eigen weg. De ene aan de hogeschool, de andere aan de universiteit, verspreid over de verschillende studentensteden. Ik schreef me in bij volwassenonderwijs en examencommissie. Maar ik vond nog steeds geen energie en mijn negatieve gedachten werden zwaarder. Ik werd voor een tweede keer opgenomen. Deze keer verbleef ik voor 10 maanden in een jongvolwassenenpsychiatrie. 10 hele zware maanden, waarbij je op dat moment je vrienden het meeste nodig hebt, maar plots waren dat er veel minder dan ik had gedacht. Een heel pijnlijke ervaring want ik voelde me “alleen gelaten”, maar tegelijk wist ik wel op wie ik kon rekenen. Nu weet ik wie mijn echte vrienden zijn. Ik heb eerst heel diep moeten zitten om dan stap voor stap naar omhoog te kruipen. Met verschillende keren een vrije val naar beneden. Maar van elke val leerde ik wel iets bij. Een heftig schooljaar waar ik misschien wel het meeste heb uit geleerd. Wie ben ik? Waar ligt mijn grens? Hoe geef ik iets aan en hoe kan ik het zelf oplossen? Confronterende therapieën, bijzondere gesprekken die ik nooit meer zal vergeten, verschrikkelijke isoleercel-momenten, maar ook zalige momenten met gelach en plezier én het besef dat perfectie niet bestaat.

 

Mijn masker kon mijn depressie niet meer verbergen en was niet sterk genoeg voor de burn-out die ik op mijn 17 jaar kreeg.
Mieke

Tijdens die twee opnames voelde ik me een proefkonijn voor medicatie. Het was een lange zoektocht naar de juiste cocktail, maar die heb ik niet gevonden en dus ben ik gestopt met medicatie. Ik volg wel nog steeds therapie. Misschien moet ik gewoon aanvaarden dat ik levenslang hulp nodig heb: iemand die me helpt in mijn zoektocht, mij aanmoedigt op mijn weg, mij laat ratelen, mij creatief laat bezig zijn, mij nieuwe inzichten geeft en er mee voor zorgt dat mijn vlammetje niet meer uitgedoofd geraakt.

Al geef ik toe dat acceptatie heel moeilijk voor mij is. Accepteren dat dierbare mensen overleden zijn, accepteren dat ik zo kwetsbaar ben als een blad papier, accepteren dat ik steeds zuinig moet zijn met mijn energie, accepteren dat die burn-out om het hoekje schuilt en dat ik altijd voorzichtig zal moeten zijn, accepteren dat mijn weg anders is verlopen dan dat ik had verwacht.

Is die weg daarom slechter? Enerzijds wel, want ik heb het jarenlang erg moeilijk gehad. Ik heb momenten beleefd die ik liever niet wou meemaken. Maar anderzijds heeft die omweg me enorm veel bijgeleerd. Ik heb meer inzicht gekregen in mezelf en ik heb veel levenservaring gekregen op jonge leeftijd. Ik heb mijn passies en dromen leren ontdekken, datgene waarvoor ik ben blijven doorzetten. Ik ben altijd blijven hopen en blijven dromen, hoe moeilijk ik het ook had. Op een gegeven moment had ik in mijn laatste opname drie dromen: mij beter voelen, mijn diploma Humane Wetenschappen halen en alleen gaan reizen met mijn backpack. Ik heb ze alle drie kunnen waarmaken. Ja, ik voel me beter, maar ik kan nu ook oprecht zeggen als het slecht met me gaat. Ik heb eindelijk mijn diploma én ik ben drie maanden naar Zuid-Afrika gegaan met mijn backpack om alleen te gaan rondtrekken. Dat ik nu mee ga met de Rode Neuzen Dag Tour, mijn kwetsbaar verhaal vertel aan duizenden leerlingen en van een klote periode iets positiefs maak, had ik drie jaar geleden nooit durven dromen. Het geeft me zoveel kracht, voldoening en hoop. Ik hoop dat ik iets kan betekenen voor iemand, dat ik een klein verschil kan maken, dat ik 'hoop' kan doorgeven en ik hoop dat we samen het taboe kunnen doorbreken.