Aanranding: een anoniem ingezonden getuigenis

Depressie en angst

13/04/2020

Daar sta ik dan. Machteloos en in shock. Je hebt je armen rond me zodat ik niet weg kan. Je handen aan mijn lichaam en alleen wat jij wilt is goed. Of dat vind jij toch. Je kust me, van mijn voorhoofd ga je naar mijn wang en door naar mijn mond.

17 jaar lang heb ik respect gehad voor mezelf. 17 jaar lang heb ik mezelf graag gezien. En daar sta ik dan, in een paar seconden verander je het respect dat ik voor mezelf en anderen had compleet. Ik voel me vies en vuil. Het liefst van al zou ik weglopen. Maar nog steeds heb je me vast. Ik weet niet wat te denken en loop weg van het moment dat je me loslaat. Maar ja zo slim ben je dan wel om me gewoon achterna te komen. 

Ik hoopte je nooit meer te zien na dat weekend. Je nooit meer te horen. Gewoon verder te kunnen gaan met mijn leven, niemand zou er iets over weten en ik zou doen alsof alles normaal was. Dat lukte me 8 uur lang. Want de volgende ochtend was het al zover. Ik kreeg een berichtje van je. Nu, 8 maanden later kan ik zelfs al niet meer bijhouden hoe veel berichtjes ik van je heb gekregen. Je wou me zien, je wou foto's van me hebben, je belde me om 1u uur 's nachts omdat je hoopte dat ik toch zou opnemen. Je kwam me opzoeken en opwachten op plekken waar ik me altijd zo veilig voelde. En nog nooit liep ik zolang met zo veel angst rond. 

8 maanden lang schrok ik als ik een auto zoals die van jou zag voorbij rijden. 8 maanden lang had ik schrik om in grote ruimtes te zijn met veel mensen. Ik zou niet weten wie er allemaal was en wat als jij dan weer ineens voor me stond. 8 maanden lang beheerde je mijn leven, zonder dat ik het zelf doorhad. 

 

Ik was bang om hulp te zoeken want ik schaamde me.
Anoniem

Een aantal maanden kon ik dit verzwijgen. Maar met alle berichtjes die bleven binnenkomen zag ik het allemaal niet meer zitten. Ik was bang om hulp te zoeken want ik schaamde me. In mijn hoofd was alles mijn eigen schuld. Ik had maar niet zo vriendelijk tegen je moeten doen. Ik had sneller moeten reageren toen je me vasthield. Maar op het moment zelf weet je niet wat er gebeurt. 

 

Ik ben nog hier dankzij Overkop
Anoniem

Nu, 8 maanden later, heb ik nog steeds momenten vol angst. Nachten zonder slaap omdat iedere keer het zich opnieuw afspeelt. Maar ik sta wel terug graag in het leven en zoek terug naar controle over mijn eigen leven. Ik ben nog hier dankzij Overkop. Het Overkop-huis voelde echt als een veilige plek waar ik eerlijk kon zijn en mijn verhaal kon doen. Ik wil hiermee vooral zeggen tegen jongeren dat hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt, dat praten echt wel helpt! Ik heb een aantal maanden gezwegen, maar ik zou niet willen dat anderen dit ook doen. Want hoe sneller je eerlijk bent, hoe sneller je aan je verwerking kan beginnen.

 

Ben je minderjarig en heb je vragen over seksueel misbruik? Word je seksueel lastig gevallen? Word je vaak uitgescholden? Is er iemand die je fysiek pijn doet? Ken je iemand met zo’n probleem? Contacteer Nupraatikerover.be

Ontdek ook de Toolbox over Seksueel Geweld van OverKop

Ook jij kan anoniem je verhaal inzenden naar OverKop.

De foto bij dit verhaal is van Daniel Apodaca on Unsplash