Jij hebt toch niets te klagen?!

Toen ik mijn eerste examenperiode op de universiteit overleefd had, voelde ik me uitgeput, eenzaam en onbegrepen. Iedereen rondom me was ervan overtuigd dat ik gelukkig was, dat ik op mijn plaats zat, maar ik werd met de minuut onzekerder.

We hebben vaak de neiging om voor anderen te gaan beslissen of ze een reden hebben tot klagen of niet. Daardoor stuiten mensen met een psychische kwetsbaarheid vaak op onbegrip. Hun leven kan op het eerste gezicht heel aangenaam lijken, maar heel wat aspecten van hun leven zijn voor een buitenstaander totaal onzichtbaar. Wie zijn wij dan om te oordelen?

Betekent dat dan dat we niet meer mogen huilen? Dat we niet meer mogen toegeven dat we onzeker en bang zijn? Er gaat zoveel verbondenheid verloren door de problemen en gevoelens van anderen compleet te ontkennen of te ondermijnen. Misschien moeten we net meer met elkaar gaan delen. Het kan geen kwaad om de dingen te benoemen.

Het is dus belangrijk om niet te oordelen. Ook al hebben mensen schijnbaar niets te klagen, het kan zijn dat hun onzichtbare demonen hen parten spelen. Laat hen niet in de steek. Geef hen niet het gevoel dat ze overdrijven. Luister en deel. Wees menselijk.

Auteur van dit artikel: Merel Carrijn - Lees meer Merel hier.